Aanstaande maandag, of beter gezegd morgen, is het 11 juli. De dag waarop wij Nederlanders, in het jaar 2010, voor de derde keer naast de wereldtitel grepen. Een onderwerp dat me zowel persoonlijk als in mijn rol als amateurschrijver bezig heeft gehouden. Daarom publiceer ik de stukjes die ik vorig jaar heb geschreven nu nog een keer. Allereerst het stuk dat ik heb geschreven, direct nadat we de finale van het WK hebben gehaald.
Komtie:
Een van de (weinige) trouwe lezers van mijn blogs vroeg me laatst waarom ik nog niks geschreven had over het WK. Het is toch een voor de hand liggend onderwerp om eens een stukje over te schrijven en ik kruip maar wat graag in de virtuele pen. Aangezien het vandaag diezelfde lezer zijn verjaardag was, schrijf ik nu toch maar eens een stukje.
Zuid Afrika 2010 is het WK van dwalende scheidsrechters, handsballen waar een doelpunt uit voortkwam of er juist een mee werd voorkomen, een doelpunt dat niet werd toegekend, de vuvuzela en de stuiterbal van Adidas. Maar het is vooral het WK van Oranje. Afgelopen dinsdag waren 12,3 miljoen Nederlanders getuige van een stukje historie. Voor het eerst in 32 jaar bereikten onze jongens, op z’n on-Hollands, de finale van het WK.
Op z’n on-Hollands. Op voorgaande edities van het WK heeft Oranje de wereld verwend met het geilste voetbal wat de camera’s ooit hebben vastgelegd, om vervolgens in schoonheid te sterven. Tot twee keer toe verloor Nederland de finale. Mijn eerste echte voetbaltrauma liep ik op in 1998 toen Nederland er in de halve finale uitvloog tegen Brazilië. Nederland is waarschijnlijk het land met de beste elftallen die het WK nooit wonnen, terwijl we vaak de torenhoge favoriet waren. En dat gold niet alleen op WK’s, maar bijvoorbeeld ook op het afgelopen EK. Toen brak de Oranjegekte los nadat Italië en Frankrijk, nota bene de finalisten van het WK van twee jaar daarvoor, door onze jongens van de mat gepoetst werden. En ook ik was er toen van overtuigd dat we het EK wel even zouden winnen. Maar Oranje leek alleen al, geheel op z’n Hollands, tevreden met die twee optredens en vloog eruit tegen de tot op hun tanden bewapende Russen.
En laat dat nou precies de reden zijn dat ik tot vandaag m’n grote bek maar heb gehouden, ook al was ik vanaf het moment dat bekend werd dat Robben dit WK vanaf de derde wedstrijd gewoon mee kon spelen, ervan overtuigd dat we een goede kans zouden maken op de wereldtitel.
Want Nederland speelt niet meer Hollands. Nederland heeft de Teamgeist van de Duitsers, die juist op z’n Hollands zijn gaan voetballen en er in de halve finale uitvlogen. Oranje heeft zijn eigen voetbal opnieuw uitgevonden, zoals de Engelsen dat ooit voor het eerst deden. Nederland speelt geraffineerd als de Italianen en de Fransen in hun beste dagen, gepassioneerd als de Zuid Amerikaanse teams van Brazilië, Argentinië en Uruguay. En laat dit clubje van 7 landen nou net tot de elite van het mondiale voetbal behoren, de enige landen die de wereldtitel ooit wonnen. En dan is ons voetbal maar minder mooi, door het mooie voetbal van de afgelopen 36 jaar hebben we wel afgedwongen dat de hele wereld behalve Spanje, ons nu de wereldtitel van harte gunt.
Met deze omslag is Oranje er klaar voor om nieuwe geschiedenis te schrijven. Ik hoorde iemand zeggen dat hij het mooier zou vinden om van Duitsland te winnen, dan van Spanje. Maar dat, tegelijkertijd, het pijnlijker zou zijn om de finale van de Duitsers te verliezen dan van de Spanjolen. Gelul. Bullshit eerste klas. We hebben de finale gehaald, dan is de pijn die een eventueel verlies met zich mee zal brengen onmetelijk groot. Dan heb ik op dat moment nog liever dat we in de kwartfinale van Brazilië hadden verloren. Maar het mooie is, verliezen komt helemaal niet in het woordenboek van onze jongens voor. De echte winnaarsmentaliteit is voor het eerst in de geschiedenis van Oranje in de ploeg geslopen. Want die was er in ’74, ’78 en ’98 niet. Nu wel. Alleen daarom al maken we meer kans op die beker.
En een overwinning op de Duitsers mooier dan op Spanje? Nog veel meer gelul. Nog veel grotere bullshit. Het winnen van de WK-finale is, ongeacht de tegenstander, het mooiste dat heel Oranjeminnend Nederland kan overkomen. Dat wordt hoe dan ook de meest gelukkige dag in het leven van iedereen die dit WK bewust meemaakt en actief heeft gevolgd. “Ja, maar dan herschrijven we de geschiedenis” kreeg ik als argument terug. Nóg meer gelul. De geschiedenis kun je niet herschrijven, wat gebeurd is, is gebeurd. De Duitsers hebben drie sterren op hun borst staan en een daarvan hebben ze tegen ons in 1974 behaald. En daar spelen ze hoe dan ook, over vier jaar nog steeds mee.
Wat er in Zuid Afrika de laatste 6 wedstrijden is gebeurd, is magische, nieuwe geschiedenis. Zondag spelen we tegen een nieuwe tegenstander. Nederland en Spanje troffen elkaar nog nooit op een eindtoernooi. We hoeven niet eens te kijken naar de statistieken. Een nieuw, steengoed Oranje tegen de regerend Europees kampioen, een mooiere affiche kan ik me niet eens voorstellen. We moeten genieten van het feit dat Oranje zondag de finale speelt.
En met z’n allen uitzinnig juichen als onze jongens eindelijk die bokaal mee naar huis nemen.
Morgen, of eigenlijk vanmiddag, deel 2! Met natuurlijk de grote finale op 11 juli.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten