Precies een jaar geleden was Nederland in de greep van de Oranjekoorts. Zo ook ik. De ene gekke gedachte na de andere schoot door mijn hoofd. Wat te doen als Oranje daadwerkelijk die gouden bokaal mee naar huis neemt? Met welk gebaar zou ik als fanatiek Oranjesupporter onze jongens gaan eren? Dat de Oranjekoorts bij mij tot een kookpunt gestegen was, getuigt wel uit het onderstaande stuk, precies een jaar geleden geschreven.
De tropische hitte heeft Nederland nu alweer een aantal dagen in z’n greep. De zweetdruppels staan op mijn voorhoofd, mijn knieën zijn slap, mijn benen week. De hittegolf die over Nederland trekt zal vast zijn of haar invloed hierop hebben, maar de WK-koorts die de prestaties van Oranje met zich meegebracht hebben zullen vast een grotere invloed hebben.
Ik volg heel veel van het nationale en internationale voetbal. Ik heb mijn voor- en afkeuren voor bepaalde clubs en spelers. De een is mijn held, de ander wens ik een vervelende situatie toe. In het dagelijks leven ben ik voor PSV, dat is mijn club, het Philips Stadion is mijn voetbaltempel. Eindhoven is gelukkig jarenlang de voetbalhoofdstad van Nederland geweest en ik stond steevast vooraan in de feestende menigte om dat te vieren. En nu zit ik met mijn half aangeschoten hoofd toch in dubio. Want er is kennelijk een grotere voetbalmacht dan mijn club als het gaat om emoties, vreugde en de drang om feest te vieren.
Nog nooit, maar dan echt nog nooit, heb ik zoveel spanning en emoties gehad voor een voetbalwedstrijd als dat ik nu heb voor de WK-finale van morgenavond. Er staat iets heel groots te gebeuren, dat kan uitmonden in waanzinnige vreugde of intens verdriet. In nieuwe historie of oude geschiedenis.
Mijn voetbalvreugde heeft zich vooralsnog beperkt tot een zevental actief gevierde kampioensfeesten van PSV. Na het behalen hiervan was ik steevast in een bepaalde extase. De ene keer was het spannend, een enkele andere keer onwaarschijnlijk dat we het gered hebben. De emoties die dat met zich meebracht was telkens toch veel van hetzelfde: trots op je club, huldigen die handel en bier drinken tot het moment dat je jezelf realiseerde dat je of naar huis moest of ergens in de goot moest gaan tukken.
Maar nu, nu is alles anders. Wesley Sneijder is een ex-Ajacied en nu ineens een van mijn grootste helden. Maarten Stekelenburg is nog vóór Gomes de beste keeper die ik in de afgelopen 10 jaar in actie zag. Als André Ooijer moet spelen voel ik me minder op mijn gemak dan wanneer Heitinga of Van der Wiel er staat. Of Mark van Bommel, Arjen Robben of Nigel de Jong straks de winnende maakt in de WK finale, het maakt me niet uit. Zolang Oranje die wedstrijd maar wint. Als Sneijder, Van der Vaart of desnoods Stekelenburg ons de wereldtitel bezorgt, dan wordt vandaag ongetwijfeld de mooiste dag uit mijn leven tot nu toe, en waarschijnlijk nog voor de komende 32 jaar.
En dat zegt alles denk ik. Vier jaar geleden had ik niet zo gedacht. En met mij heel veel mensen denk ik, misschien de Oranjeselectie zelf wel. De saamhorigheid die Oranje nu met zich meebrengt in Nederland is uniek. Ooit zei ik dat ik veel liever heb dat PSV ooit eens de Champions League wint dan dat Oranje de wereldtitel haalt. En daar kom ik nu keihard op terug.
Wat een Oranje succes doet met de sfeer in de straten, is namelijk uniek. De saamhorigheid in dit land is nooit groter geweest dan in de afgelopen dagen, sinds we in de finale staan. En dat hadden we hard nodig als landje, waar je als je er met een auto doorheen rijdt je gemiddeld elke 6 minuten en 43 seconden in een gebied met een ander dialect rijdt.
Ik zet niet alleen mijn (voetbal)club principes opzij, maar ook die als het gaat om tatoeages. Nooit, maar dan ook nooit, heb ik gedacht mijn lichaam als schilderdoek te laten gebruiken.
Maar: wint Oranje de wereldtitel, dan laat ik het logo van de KNVB met een ster op mijn lichaam vastleggen. Ik vraag me af of ik zoiets ooit voor mijn club zou laten doen.
Hoe het afgelopen is weten we nu inmiddels allemaal wel. Morgen maar eens terugkijken hoe ik mijn teleurstelling heb geuit, direct ná de WK-finale...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten