Vandaag is het precies een jaar geleden dat Oranje de WK-finale verloor. Al met al was het toch een historische dag, want nooit eerder zag ik Oranje live in een WK-finale. Stel je toch eens voor dat Oranje wereldkampioen was geworden. Waarschijnlijk had ik dan nu nog met een glimlach rondgelopen. Maar in een jaar kan er veel gebeuren, anno 2011 denk ik er eigenlijk niet heel vaak meer aan terug. Maar vandaag is een mooie dag om toch even stil te staan bij een historisch verlies. En het trauma waarmee veel Nederlanders, waaronder ik, aan het volgende WK over 3 jaar zullen beginnen.
Na elk WK of EK heb ik altijd gedurende een paar dagen een post-toernooi dip. Het is net als met Carnaval, je leeft maandenlang ergens naartoe, de tijd vliegt en van het ene op het andere moment is het voorbij. Ineens de leegte, een zwart gat. Je dagvulling wordt weer teruggedraaid naar het normale. Met de afsluiting van het WK gisteravond zal mijn post-toernooi dip wel even wat langer aanhouden dan een paar dagen, ben ik bang.
Gedurende 31 dagen heb ik misschien vier afleveringen van Studio Sportzomer gemist, van de 64 wedstrijden heb ik er hooguit 15 niet live gezien. De afgelopen maand heb ik mijn vrije tijd grotendeels aan het WK besteed. Oranje boekte succes en het WK 2010 heeft mij meer dan elk vorig toernooi in z’n greep gehad. Het toverwoord bij Oranje was “focus” en ook mijn focus lag bij het halen van de wereldtitel. Ik geloofde er in, Nederland zou wereldkampioen worden en mijn generatie zou nooit, maar dan ook nooit het trauma hebben waar de generatie van mijn ouders al sinds 1974 mee rondloopt. De spelers waren zó overtuigd van het slagen van hun missie, het kon nu echt niet meer fout gaan. Ja Stijn, je dacht het even.
Zondagmiddag, 11 juli 2010, half 6 in de middag. Ik ga de stad in, vol goede moed. Nog één potje ballen, tegen de moeizaam scorende Spanjaarden, en Oranje schrijft nieuwe geschiedenis. Drie keer zou scheepsrecht worden. Het liep allemaal anders. De geschiedenis heeft zich herhaald. Of eigenlijk niet, want dit keer kreeg de finale, toegegeven, wél de terechte winnaar. Oranje maakte er een oorlog van op het veld, 80 jaar na het allereerste WK voetbal in 1930. Tachtig jaar en oorlog, het past wel mooi bij een finale Nederland - Spanje.
En toch, we waren dichtbij. Schiet Arjen Robben die bal net even drie centimeter hoger en Oranje had het klusje in 90 minuten geklaard. Dan was nu alles anders geweest. Gedurende de gehele wedstrijd, wat zeg ik, vanaf de winst in de kwartfinale tegen Brazilië borrelde er een energiebom in mijn buik. Een energiebom die zou exploderen als Nederland daadwerkelijk de wereldtitel zou pakken. Een uitspatting van emoties waar je onmogelijk een omschrijving van kan geven, omdat je die pas voelt wanneer je land wereldkampioen is geworden. Tijdens de laatste minuten van de wedstrijd, in de tweede verlenging, wilde deze energiebom los, naar buiten. Mijn hart bonkte in mijn keel, mijn benen waren zo slap dat ik niet meer kon staan. In de komende minuten zou bepaald worden of de avond snel voorbij zou zijn en ik in de teleurgestelde menigte naar huis zou strompelen, of daadwerkelijk mee zou mogen maken hoe het voelt om wereldkampioen te zijn.
Een van richting veranderde vrije trap, corner. De scheids geeft hem niet. De doeltrap leidt de tegenaanval van Spanje in. Iniësta staat in eerste instantie buitenspel maar Van der Vaart houdt de bal tegen. Via een andere Spanjaard komt de bal alsnog bij Iniësta. Volley, doelpunt. Droom in duigen, het is voorbij. “Wat als” spookt nu al een dikke 24 uur door mijn kop. Wat als Robben die bal drie centimeter hoger had geschoten. Wat als Robben was gaan liggen na de toch opzichtige overtreding van Puyol. Wat als de scheids de juiste beslissing had genomen en Nederland die corner had gegeven. Wat als Van der Vaart die bal niet had weggewerkt en Iniësta de bal in buitenspelpositie had aangenomen?
De energiebom is geïmplodeerd tot een baksteen in mijn buik. Mijn hart moet nog steeds bijkomen van de inspanningen die hij gisteravond moest leveren. De teleurstelling is onvoorstelbaar groot. Geen wereldtitel, geen groot feest, geen tatoeage van de leeuw met ster op mijn schouderblad.
De generatie van mijn ouders had het mooiste voetbal, de schwalbe van Hölzenbein, de oerlelijke goal van Gerd Müller en vier jaar daarna de bal op de paal van Rensenbrink. Mijn generatie mocht 12 jaar geleden al wennen door het penaltysyndroom tegen Brazilië en heeft nu de misser van Arjen Robben en foutieve beslissing van de toch al belabberde scheidsrechter Webb.
Nooit eerder heb ik het mee mogen maken dat Nederland een WK finale speelde. Daarom snapte ik het trauma van de vorige generatie niet zo. Nu wel. En dat gaat zeker tot aan de volgende WK finale waarin Oranje mag spelen duren.
Misschien wel weer 32 jaar.
Laten we hopen dat het nu maximaal 31 jaar is....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten