Waarom ik ga trouwen met de vriendin van mijn collega

Als je iets wil bereiken, is de juiste mindset de eerste stap in de goede richting. Als je écht iets wil en daar volledig op gefocust bent, laat je jezelf ook niet uit het veld slaan door factoren die je tegen kunnen houden in het behalen van je doel. Meer dan eens heb ik het met een collega, waarmee ik een kamer op kantoor deel, gehad over wat de toekomst op korte termijn ons kan gaan brengen. Ik vertrek over een tijdje als vrijgezel naar het noorden van het land. Zwolle ofzo. Wat je mindset wel niet allemaal kan brengen als die gefocust is op een promotie.

Hij daarentegen, gaat over niet al te lange tijd samenwonen met zijn vriendin. Gewoon, lekker knus in Brabant. Zijn vriendin en hij komen allebei uit een idilisch Brabants dorpje uit dezelfde deelgemeente als het welbekende Maaskantje. Ze zijn nu een jaar of anderhalf samen en tegen de tijd dat ze de twee jaar hebben bereikt worden ze allebei, vrijwillig mag ik hopen, het huis uitgeschopt door hun ouders. Twee jaar is een heel behoorlijke tijd, mijn collega is altijd vol lof over zijn "schoonfamilie" en als ik het goed heb zijn ze minimaal een keer samen op vakantie geweest, dus de eerst belangrijke hindernis is ook al, met succes, genomen.

Maar mijn collega was mijn collega niet geweest als hij niet een intelligente, verstandige vent zou zijn. En daarom verklaarde hij vandaag dat het eerste liefdesnestje toch een huurwoning zal worden, er hangen toch wel risico's aan om gelijk samen een huis te kopen.

En geef hem eens ongelijk? Hoeveel relaties en huwelijken lopen er wel niet op de klippen? Hoe vaak is niet alles koek en ei in een relatie, juist tót het moment dat de stap wordt gezet om onder één dak te gaan wonen? In hoeverre is het huwelijk nog een verbintenis zonder houdbaarheidsdatum? De looptijd van de gemiddelde hypotheek is tegenwoordig langer dan die van een gezond huwelijk. Ik snap de voorzichtigheid van mijn collega wel.

En toch, met die voorzichtigheid zet hij de eerste stap van het verval van zijn relatie in. Helemaal door het ook nog eens naar zijn vriendin toe uit te spreken. "Schat, ons eerste huis wordt wel een huurwoning hoor". Daarmee geeft hij zichzelf, maar óók zijn vriendin, een excuus om het helemaal mis te laten gaan. Tuurlijk, hij laat zijn verstand spreken. Maar feitelijk zegt hij "schat, we hebben het nu heel leuk samen, dus we kunnen best gaan samenwonen. Maar nu, is NU, en je weet nooit hoe het loopt. Straks raken we op elkaar uitgekeken en willen we niet meer bij elkaar blijven. Jij moet er toch ook niet aan denken dat we straks met elkaar én een dure hypotheek opgescheept zitten?" Fijne relatie heb je dan.

Ik zie het al gebeuren. Collega en vriendin gaan samenwonen nadat ik vertrokken ben uit Brabant. Het gaat goed, maar de uitspraak van mijn collega blijft toch in het achterhoofd van zijn vriendin hangen. Aan de meest kleine, onbenullige dingetjes gaat de vriendin van mijn collega zich ergeren. Hij laat de toiletbril omhoog staan. Haalt na het koken, (kan hij koken? Geen idee eigenlijk) geen doekje over het keramische fornuis van hun huurwoning. Of andersom, zijn overhemden hangen niet gestreken en wel klaar aan het begin van een nieuwe werkweek. Kleine puntjes van ergernis beginnen de relatie te overheersen.

Erover praten? Een uitweg zoeken uit deze sleur en ervoor zorgen dat het weer net zo leuk wordt als "vroeger"? Waarom? Zo erg zitten we nou ook weer niet aan elkaar vast. De huur is zo opgezegd, en ze kunnen altijd weer bij hun ouders, om de hoek in hetzelfde Brabantse dorp, gaan wonen. En dan barst de bom echt een keer. Zo aan het einde van een werkweek. Zij pakt haar koffers en gaat uithuilen bij paps en mams thuis op de bank. Hij focust zich de week erna op zijn werk, laat niks meer van zich horen.

Dan besluit zij met vriendinnen een week later maar eens op stap te gaan in 's-Hertogenbosch, om alle zorgen even opzij te zetten. Waar ik toevallig ook weer eens een weekendje uithang, even m'n vrienden opzoeken. Misschien wil ik tegen die tijd eigenlijk wel weer liever terugverhuizen naar het zuiden. En dan komen we elkaar tegen. Niet wetende van elkaar wie we zijn worden we verliefd op elkaar. Geen grenzen, alleen maar gefocust op elkaar. Factoren die ons tegenwerken negeren we. De juiste mindset. Na een paar maanden besluiten we het te doen. Doe eens gek, we kopen een huis. Na 2 jaar trouwen we. En we leven nog lang en gelukkig.

Waar een juiste mindset wel niet goed voor kan zijn.

De verwachtingen van 2011

En toen was het 2011. Er zijn legio redenen te noemen waarom 2011 als jaar nog niet in de schaduw van 2010 kan komen te staan. Sowieso kijk ik altijd meer uit naar de even- dan naar de oneven jaartallen. De even jaartallen bevatten altijd grote evenementen of (geplande) gebeurtenissen waar al langere tijd naar uitgekeken wordt. Niet alleen door mij, maar door iedereen.

Neem alleen al op sportgebied. Bij elk groot sportevenement ben ik een fanatiek volger, of dit nou het WK- (of EK) voetbal of de Olympische Spelen zijn. Niemand zal tot 2014 de foute wissel van Sven Kramer vergeten, of de finale plaats van Oranje op het WK. Allemaal gebeurd in 2010. Net als de totstandkoming van het gedoogkabinet van Rutte, onder leiding van ome Geert en zijn witteboordcriminelen.

Op 9 juni van het vorige jaar ging mijn stem naar Mark Rutte en daarom heb ik nog best vertrouwen in het huidige kabinet. Tweede Kamer verkiezingen worden in 2011 dus ook al geen onderwerp van gesprek. Als je het zo allemaal op een rijtje zet, dan dreigt 2011 een saai jaar te worden.

Je zou zeggen dat we het oneven jaar 2011 net zo goed kunnen overslaan en beter vooruit kunnen kijken naar het even jaar 2012. Dan hebben we weer Olympische spelen, een EK voetbal, laten we eens gek doen en gelijk een val van het kabinet voorspellen en daaropvolgend nieuwe verkiezingen.

En toch zijn het juist de oneven jaren die, in mijn geval tenminste, telkens de grootste ontwikkelingen op het persoonlijke vlak met zich meebrengen. In 2001 deed ik eindexamen, in 2003 ging ik het huis uit en op kamers wonen en werd ik bestuurslid van mijn studentenvereniging, in 2005 werd ik weer bestuurslid-af en begon een nieuwe fase, werd mijn daginvulling weer totaal anders. In 2007 rondde ik mijn hbo-studie Commerciële Economie af en snuffelde voor het eerst aan het bestaan van een full-time arbeidersbestaan en in 2009 besloot ik mijn studie aan de universiteit stop te zetten en het studentenleven vaarwel te zeggen. Telkens waren dit dingen waar ik rond de jaarwisseling nog niet naar uitkeek. Ze gebeurden gewoon en het besef van hoe belangrijk het was kwam vaak pas daarna.

En 2011? 2011 belooft een jaar vol grote veranderingen te worden. Werkgerelateerd, maar daardoor ook privé. Spannend? Ja! Misschien wel spannender dan de afgelopen WK-finale. Maar voor mij minstens net zo belangrijk en gezien de afloop van de WK-finale, hopelijk een stuk leuker.

Onderschat nooit wat een oneven jaar je zoal kan brengen.

Hét Jaaroverzicht van 2010

Aan het eind van 2010 volgde natuurlijk het ene jaaroverzicht na het andere. Natuurlijk is het leuk om even terug te kijken naar wat we allemaal beleefd hebben, maar eigenlijk is het oeverloos gezever over zaken die allang niet meer actueel zijn.

Vergeet daarom alle ellenlange jaaroverzichten, een jaar is namelijk samen te vatten in minder dan 4 minuten. Zo heeft mijn oud-huisgenoot en singer/songwriter Cyriel het ook gedaan. Zoals elk jaar heeft hij samen met twee vrienden een muzikaal overzicht gemaakt over het jaar dat inmiddels achter ons ligt.

Meer informatie over Cyriel en zijn liedjes vind je op http://www.cyrielweb.nl. Tip van de dag, luister ook de nieuwste single van Jelle Amersfoort, Prinses van Paradiso, geschreven door Cyriel!

Nieuwe start: een terugblik op 2010

2010 was voor mij het jaar waarin ik een tijdje heuze furore maakte met mijn blogs op Hyves. Maar met 2011 voor de deur, moest mijn Hyves er echter aan geloven. Hyves, dat is zó 2010. Als ik iets kwijt wil zet ik het op twitter (addict!), wil ik contact met m'n vrienden dan ga ik naar Facebook en tijdens mijn werk speur ik regelmatig op LinkedIn. Het enige jammere is, deze sites hebben allemaal geen blogfunctie, het enige nut dat Hyves anno 2011 dan nog wel heeft. Maar niet getreurd, we gaan gewoon door waar we gebleven waren. Dus ook in 2011 zal ik alles wat ik op m'n lever heb weer de wereld in spuwen, maar vanaf nu, vanaf deze locatie. En daarom allereerst een eerbetoon aan mijn oude schrijfwerk, zodat de pen opgepakt kan worden waar hij was gebleven.

In het kort samenvattend, schreef ik over alles wat me verbaasde (een hoop), ontroerde (niks) en wat me bezighield.

Dat laatste was om te beginnen de marketing-actie van Duvel. Nog steeds kijk ik er elke dag met verbazing op terug:

"(...) Ik had me nog zo voorgenomen niet nog een keer bakken met geld naar het Bossche terras te brengen, de avond ervoor hadden meneer Heineken en collega’s met hun marketingtactiek om bier lekker, écht lekker te maken mijn portemonnee al leeg genoeg gemaakt. Nog geen half uur later zat ik op het terras. Witbiertje erbij, club sandwich als ontbijt, nomnom!

Wat er daarna gebeurde zal ik nooit, maar dan ook nooit vergeten. Ik ben getuige geweest van de beste, mooiste, slimst toegepaste marketingactie ooit. Duvel had een promoteam op pad gestuurd om samples uit te delen van dit toch al erg smakelijke biertje. Mijn al even smakelijke witbiertje vond al snel ad fundum het uiteinde van mijn slokdarm om plaats te maken voor het altijd zeer smakelijke, zei het doch wel erg kleine gratis Duveltje. Maar het meest smakelijk was de toch wel erg charmante dame die de al bijna even charmante kleine Duvelglaasjes uitdeelde.

Ze was spontaan, straalde plezier uit in haar werk, maakte met iedereen een praatje en gaf te kennen dat ze zelf ook graag een Duveltje drinkt (top apparaatje, ik heb ‘m zelf thuis ook!). En als dit nog niet genoeg argumenten waren om een Duveltje te drinken met mijn inmiddels toch half kale dus erg gevoelige bats vol in de zon, wees ze me ook nog op een actie dat wanneer ik deze dag een Duvel zou bestellen, ik daar een gratis sleutelhanger met Duvel-opener cadeau zou krijgen. Ik heb meer dan genoeg Duvels gedronken in mijn leven om te kunnen dromen hoe dit toch best wel wonderlijke biertje smaakt. Mijn sleutels zaten al erg stevig aan een ringetje vast, een Heineken opener hangt aan mijn fietssleutel, wat moet ik met een Duvel sleutelhanger? Jaaaaaaaaaa je dacht het even! Nog geen 10 minuten later zat ik aan een Duveltje te nippen terwijl ik mijn sleutels aan mijn zojuist verworven nieuwe sleutelhanger zat te frunniken. Maar mijn aandacht ging bovenal uit naar het Duvelmeisje. Oh wat een vrouw. Mijn huisgenote gaf te kennen dat zij het er ook wel op zou kunnen. Mijn huisgenote is kieskeurig en naar eigen zeggen hetero. (...)"

Mijn telefoon, of beter gezegd de tijdelijke afwezigheid van dat ding, heeft ook nog centraal gestaan. Mijn leentoestel kon echt, maar dan ook echt niks. Dat was nog eens een aparte gewaarwording, getuige het onderstaande stukje:

"(...) En toch heeft het wel iets. Als ik mijn huis verlaat en de stad in loop, kijk ik ineens over straat. En dan zie ik dat de wereld toch heel wat meer te bieden heeft dan het scherm van mijn telefoontoestel. Lopend door de stad zag ik de zon. Ik zag de mensen om me heen. Ik kon een glimlach niet onderdrukken, en spontaan lachten mensen terug. Mooie mensen. Mooie vrouwen zelfs. Helaas waren hun moeders, vaders en vriendjes er ook bij. Maar dat ene clubje vriendinnen zal me wel bij blijven.

Ik had er graag een foto van gemaakt. Maar mijn leentoestel heeft geen camera…."

En dan was er natuurlijk nog het WK. In drie blogs kon ik nog net mijn WK-gevoel samenvatten. Van hoop en vreugde tot het verdriet van de finale en het zwarte gat erna:

"(...) Wat er in Zuid Afrika de laatste 6 wedstrijden is gebeurd, is magische, nieuwe geschiedenis. Zondag spelen we tegen een nieuwe tegenstander. Nederland en Spanje troffen elkaar nog nooit op een eindtoernooi. We hoeven niet eens te kijken naar de statistieken. Een nieuw, steengoed Oranje tegen de regerend Europees kampioen, een mooiere affiche kan ik me niet eens voorstellen. We moeten genieten van het feit dat Oranje zondag de finale speelt. (...)"

"(...) Ik zet niet alleen mijn (voetbal)club principes opzij, maar ook die als het gaat om tatoeages. Nooit, maar dan ook nooit, heb ik gedacht mijn lichaam als schilderdoek te laten gebruiken.

Maar: wint Oranje de wereldtitel, dan laat ik het logo van de KNVB met een ster op mijn lichaam vastleggen. Ik vraag me af of ik dat ooit voor mijn club zou laten doen. (...)"

"(...) Na elk WK of EK heb ik altijd gedurende een paar dagen een post-toernooi dip. Het is net als met Carnaval, je leeft maandenlang ergens naartoe, de tijd vliegt en van het ene op het andere moment is het voorbij. Ineens de leegte, een zwart gat. Je dagvulling wordt weer teruggedraaid naar het normale. Met de afsluiting van het WK gisteravond zal mijn post-toernooi dip wel even wat langer aanhouden dan een paar dagen, ben ik bang.

(...)

De generatie van mijn ouders had het mooiste voetbal, de schwalbe van Hölzenbein, de oerlelijke goal van Gerd Müller en vier jaar daarna de bal op de paal van Rensenbrink. Mijn generatie mocht 12 jaar geleden al wennen door het penaltysyndroom tegen Brazilië en heeft nu de misser van Arjen Robben en foutieve beslissing van de toch al belabberde scheidsrechter Webb.

Nooit eerder heb ik het mee mogen maken dat Nederland een WK finale speelde. Daarom snapte ik het trauma van de vorige generatie niet zo. Nu wel. En dat gaat zeker tot aan de volgende WK finale waarin Oranje mag spelen duren.

Misschien wel weer 32 jaar."

2010 was het jaar van het WK waarin Oranje wéér net geen wereldkampioen werd. Oh ja, en van Oh Oh Cherso. Maar als ik uit die laatste blog nog iets ga citeren had ik net zo goed mijn Hyves-account aan kunnen houden. Want dat is zó 2010...