Als je iets wil bereiken, is de juiste mindset de eerste stap in de goede richting. Als je écht iets wil en daar volledig op gefocust bent, laat je jezelf ook niet uit het veld slaan door factoren die je tegen kunnen houden in het behalen van je doel. Meer dan eens heb ik het met een collega, waarmee ik een kamer op kantoor deel, gehad over wat de toekomst op korte termijn ons kan gaan brengen. Ik vertrek over een tijdje als vrijgezel naar het noorden van het land. Zwolle ofzo. Wat je mindset wel niet allemaal kan brengen als die gefocust is op een promotie.
Hij daarentegen, gaat over niet al te lange tijd samenwonen met zijn vriendin. Gewoon, lekker knus in Brabant. Zijn vriendin en hij komen allebei uit een idilisch Brabants dorpje uit dezelfde deelgemeente als het welbekende Maaskantje. Ze zijn nu een jaar of anderhalf samen en tegen de tijd dat ze de twee jaar hebben bereikt worden ze allebei, vrijwillig mag ik hopen, het huis uitgeschopt door hun ouders. Twee jaar is een heel behoorlijke tijd, mijn collega is altijd vol lof over zijn "schoonfamilie" en als ik het goed heb zijn ze minimaal een keer samen op vakantie geweest, dus de eerst belangrijke hindernis is ook al, met succes, genomen.
Maar mijn collega was mijn collega niet geweest als hij niet een intelligente, verstandige vent zou zijn. En daarom verklaarde hij vandaag dat het eerste liefdesnestje toch een huurwoning zal worden, er hangen toch wel risico's aan om gelijk samen een huis te kopen.
En geef hem eens ongelijk? Hoeveel relaties en huwelijken lopen er wel niet op de klippen? Hoe vaak is niet alles koek en ei in een relatie, juist tót het moment dat de stap wordt gezet om onder één dak te gaan wonen? In hoeverre is het huwelijk nog een verbintenis zonder houdbaarheidsdatum? De looptijd van de gemiddelde hypotheek is tegenwoordig langer dan die van een gezond huwelijk. Ik snap de voorzichtigheid van mijn collega wel.
En toch, met die voorzichtigheid zet hij de eerste stap van het verval van zijn relatie in. Helemaal door het ook nog eens naar zijn vriendin toe uit te spreken. "Schat, ons eerste huis wordt wel een huurwoning hoor". Daarmee geeft hij zichzelf, maar óók zijn vriendin, een excuus om het helemaal mis te laten gaan. Tuurlijk, hij laat zijn verstand spreken. Maar feitelijk zegt hij "schat, we hebben het nu heel leuk samen, dus we kunnen best gaan samenwonen. Maar nu, is NU, en je weet nooit hoe het loopt. Straks raken we op elkaar uitgekeken en willen we niet meer bij elkaar blijven. Jij moet er toch ook niet aan denken dat we straks met elkaar én een dure hypotheek opgescheept zitten?" Fijne relatie heb je dan.
Ik zie het al gebeuren. Collega en vriendin gaan samenwonen nadat ik vertrokken ben uit Brabant. Het gaat goed, maar de uitspraak van mijn collega blijft toch in het achterhoofd van zijn vriendin hangen. Aan de meest kleine, onbenullige dingetjes gaat de vriendin van mijn collega zich ergeren. Hij laat de toiletbril omhoog staan. Haalt na het koken, (kan hij koken? Geen idee eigenlijk) geen doekje over het keramische fornuis van hun huurwoning. Of andersom, zijn overhemden hangen niet gestreken en wel klaar aan het begin van een nieuwe werkweek. Kleine puntjes van ergernis beginnen de relatie te overheersen.
Erover praten? Een uitweg zoeken uit deze sleur en ervoor zorgen dat het weer net zo leuk wordt als "vroeger"? Waarom? Zo erg zitten we nou ook weer niet aan elkaar vast. De huur is zo opgezegd, en ze kunnen altijd weer bij hun ouders, om de hoek in hetzelfde Brabantse dorp, gaan wonen. En dan barst de bom echt een keer. Zo aan het einde van een werkweek. Zij pakt haar koffers en gaat uithuilen bij paps en mams thuis op de bank. Hij focust zich de week erna op zijn werk, laat niks meer van zich horen.
Dan besluit zij met vriendinnen een week later maar eens op stap te gaan in 's-Hertogenbosch, om alle zorgen even opzij te zetten. Waar ik toevallig ook weer eens een weekendje uithang, even m'n vrienden opzoeken. Misschien wil ik tegen die tijd eigenlijk wel weer liever terugverhuizen naar het zuiden. En dan komen we elkaar tegen. Niet wetende van elkaar wie we zijn worden we verliefd op elkaar. Geen grenzen, alleen maar gefocust op elkaar. Factoren die ons tegenwerken negeren we. De juiste mindset. Na een paar maanden besluiten we het te doen. Doe eens gek, we kopen een huis. Na 2 jaar trouwen we. En we leven nog lang en gelukkig.
Waar een juiste mindset wel niet goed voor kan zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten