Totaal aantal pageviews

zondag 31 maart 2013

Met spoed gezocht: nieuwe helden

Zondag waren PSV supporters weer eens getuige van een spitsengebaartje. Na het vingertje van Romario, de brede (en scheve) grijns van Ronaldo, het in de lucht houden van de cornervlag door Nilis, het knielen bij de cornervlag van Van Nistelrooy en het met de duimen wijzen naar de naam op de rug van Kezman, hebben we nu de middelvinger van Jeremain Lens. Maar waar de eerstgenoemden dit gebaar maakten na het maken van een van hun vele doelpunten, richtte Lens zijn middelvinger naar zijn eigen aanhang na een wanprestatie op het veld.

Het gebaar van Lens is tekenend voor dit hele voetbalseizoen. De spelers van PSV werden zo'n 9 maanden geleden de wei in gestuurd met maar één opdracht: kampioen worden. En die missie lijkt nu voor de 5e keer op rij hopeloos te falen. Kampioensstress noemen ze dat. Je zou het ook het gevolg van de 'ik eerst, dan pas de rest'- houding van de PSV-spelers kunnen noemen.

In mijn alleroudste bewuste voetbalherinneringen werd PSV eigenlijk nooit kampioen. Ja ik wist wie Romario was, maar die had ik nooit een hele wedstrijd zien spelen, hooguit in de samenvattingen van Studio Sport. Zijn opvolger, Ronaldo, heb ik wél live zien voetballen. Tot de dag van vandaag is hij het grootste fenomeen die ik ooit live heb zien spelen. Bovenal was het, in ieder geval in 1994/'95, een heel bescheiden jongen die in het Nederlands, mét zachte g, voor de camera's zachtjes kenbaar maakte dat hij 30 goals zou maken in de Eredivisie. Hij hield nog woord ook. PSV werd derde en Ajax won de Champions League.

Naast Ronaldo stond Luc Nilis. Om als 10 jarige naar Luc Nilis te kijken, is nergens mee te vergelijken. Hooguit met je eerste vrijpartij. Als Luc Nilis een bal trapte, hoorde je de bal kreunen van genot. Hetzelfde gekreun wat je hoort bij het ontmaagden van een meisje. Een beetje pijn door de kracht die je ervoor moet zetten, maar man wat ging ie er lekker in. De bal in het doel bedoel ik dan. De hakbal tegen FC Utrecht kan erover meepraten. Nilis speelde 6 jaar bij PSV, won 2 landstitels, één beker en een twee Supercups, alhoewel hij bij die tweede niet meespeelde geloof ik.

Een paar jaar nadat Ronaldo er al een avontuur in Barcelona op had zitten, vormde Nilis een spitsenduo met Ruud van Nistelrooy. Van Nistelrooy kwam in een vreemdelingenlegioen terecht, hij en Theo Lucius waren de enige Brabanders in de selectie. En waar alle exoten die PSV had aangetrokken de ene na andere miskleun bleken te zijn, reeg Van Nistelrooy de doelpunten aan elkaar. De een nog mooier dan de ander. Zo schoot hij er in een niet eens gewonnen thuiswedstrijd (Roda JC, 3-3) de bal vanaf de middellijn in het doel en maakte hij een weergaloos doelpunt tegen Ajax. Eenendertig eredivisiegoals (en zes Champions League goals) later was Van Nistelrooy het seizoen erop nog meer op dreef. In 23 wedstrijden maakte hij 29 goals, waarna een blessure hem van het eeuwenoude record van Coen Dillen afhield. Maar zijn bijdrage aan een van de mooiste kampioensschappen van PSV ooit was evident. Bij zijn terugkeer na zijn blessure pakte hij nóg een landstitel, waar hij in feite niet zoveel aan bij had gedragen (behalve 3 punten thuis tegen FC Twente, 2-1 red.) mee, en vertrok naar Manchester.

De opvolger van Van Nistelrooy speelde toen al bij PSV. Zijn naam: Mateja Kezman. Zijn beroep: heel veel goals maken en daarna lekker naar z'n rug wijzen. Kezman was geen wereldvoetballer, maar maakte heel veel, en soms hele mooie doelpunten. Zijn goal tegen Manchester United werd ooit verkozen tot mooiste PSV goal allertijden. Tot op heden is hij de meest scorende buitenlander in Nederland.

Deze vier helden werden door de PSV-supporters in de armen gesloten. In totaal speelden ze 15 seizoenen voor PSV. In diezelfde 15 seizoenen werd PSV vier keer ('97, '00, '01 en '03) landskampioen. Geen hoog gemiddelde voor een club die in de afgelopen 10 jaar 5 keer kampioen werd.

De huidige selectie zou er eens zijn conclusies uit moeten trekken. Éérst je eigen aanhang voor je winnen. Dán pas de rest van het land. 

dinsdag 19 maart 2013

De druk van het móéten

Voor veel verkopers zal het een herkenbare situatie zijn: het einde van het jaar is in zicht en er moet nog heel wat gebeuren voordat je je target behaalt. Het target, waar je je vooraf vol overtuiging aan gecommiteerd hebt, waarvoor je echt álles overboord hebt gezet. De werkstress, die je normaal niet voelt ook al maak je weken van 80 uur, begint toe te slaan. In elke sales meeting wordt nog eens benadrukt dat je de lopende trajecten écht op tijd moet afsluiten met een deal. De druk van je baas neemt toe, net als het aantal telefoontjes dat je van hem buiten werktijd mag ontvangen. Op congressen en beurzen kom je je concullega's tegen en het lijkt hen allemaal wél voor de wind te gaan.

Tegenslagen komen onverwachts om de hoek kijken. Dat ene acquisitiegesprek waar je target reddende deal uit voort had moeten komen wordt op het allerlaatste moment afgezegd, langlopende onderhandelingen dreigen op niks uit te draaien of op die ene prospect die je een offerte hebt gestuurd waarin je je ziel en zaligheid hebt gestopt, wijst je aanbieding resoluut af. Elke handeling die je verricht, pakt verkeerd uit. Je begint te twijfelen aan je eerdere handelen, hoe heb je hier toch verzeild in kunnen raken? De hele wereld lijkt je tegen te werken in het halen van je doelen. Je krijgt de neiging om je verantwoordelijkheden naast je neer te leggen, het is nu toch verdomme niet meer míjn schuld?

Hetzelfde gevoel zal nu ook overheersen binnen de club PSV. Bij het bestuur, de hoofdcoach, maar vooral bij de spelers. Dick Advocaat werd aangesteld als trainer, Mark van Bommel keerde terug als aanvoerder. Deze twee moesten het topsportklimaat en de bijbehorende winnaarsmentaliteit terugbrengen naar Eindhoven. Na 4 jaar zonder landstitel, moest en zou in het jubileumjaar 2013 de schaal terugkeren naar Eindhoven. Niks anders telt. De Europa League niet, continuïteit in de vorm van de jeugdopleiding niet, sympathie van de buitenwacht niet, nee zelfs de sympathie van de eigen aanhang die de mogelijkheid om dagelijks naar de training te komen kijken is ontnomen niet. Die volledige focus op dat ene target zou PSV goed moeten doen, nu kon het toch niet meer fout gaan?

Inmiddels nadert het seizoen zijn einde en PSV heeft het kampioenschap theoretisch nog in eigen hand. Maar de incidenten die sinds de winterstop hebben plaatsgevonden zijn tekenend. PSV staat onder hoogspanning, de kampioensstress slaat toe en dat doet gekke dingen met de spelers. De bewijsdrang van Erik Pieters na maanden van blessureleed, leverde hem in een klap een nieuwe blessure op. Jeremain Lens gaf onder het oog van de camera's in de catacomben van de Kuip een hele nieuwe betekenis aan het begrip shirtje ruilen. Zelfs Mark van Bommel liet zich even gaan tegen een speler van Heerenveen en homo emancipathie in het algemeen.

Een onschuldige botsing tussen twee kabouters op het veld van het Philips Stadion afgelopen zaterdag, resulteert nu in de volgende schorsing van een PSV speler. Het is niet gek dat PSV-ers, zowel spelers als supporters, het idee hebben gekregen dat de PSV spelers "gezocht" worden. In feite was er niet veel aan de hand. Mertens liet nota bene zélf het spel stilleggen nadat Rodney Sneijder tegen zijn elleboog was aangelopen. Dit werd overigens niet vermeld in alle tv programma's en kranten waar het incident nog eens werd aangehaald.

Was Rodney een volgroeide man van 1,85 meter geweest, dan had Mertens hem met zijn arm ter hoogte van zijn navel geraakt. Dat de KNVB hem nu schorst voor 2 wedstrijden, is tekenend voor de algemene opinie die heerst over het onder druk staande, kampioen móéten wordende PSV van dit seizoen. PSV is net een aangeschoten verkoper die zijn targets niet dreigt te halen.