In het kort samenvattend, schreef ik over alles wat me verbaasde (een hoop), ontroerde (niks) en wat me bezighield.
Dat laatste was om te beginnen de marketing-actie van Duvel. Nog steeds kijk ik er elke dag met verbazing op terug:
"(...) Ik had me nog zo voorgenomen niet nog een keer bakken met geld naar het Bossche terras te brengen, de avond ervoor hadden meneer Heineken en collega’s met hun marketingtactiek om bier lekker, écht lekker te maken mijn portemonnee al leeg genoeg gemaakt. Nog geen half uur later zat ik op het terras. Witbiertje erbij, club sandwich als ontbijt, nomnom!
Ze was spontaan, straalde plezier uit in haar werk, maakte met iedereen een praatje en gaf te kennen dat ze zelf ook graag een Duveltje drinkt (top apparaatje, ik heb ‘m zelf thuis ook!). En als dit nog niet genoeg argumenten waren om een Duveltje te drinken met mijn inmiddels toch half kale dus erg gevoelige bats vol in de zon, wees ze me ook nog op een actie dat wanneer ik deze dag een Duvel zou bestellen, ik daar een gratis sleutelhanger met Duvel-opener cadeau zou krijgen. Ik heb meer dan genoeg Duvels gedronken in mijn leven om te kunnen dromen hoe dit toch best wel wonderlijke biertje smaakt. Mijn sleutels zaten al erg stevig aan een ringetje vast, een Heineken opener hangt aan mijn fietssleutel, wat moet ik met een Duvel sleutelhanger? Jaaaaaaaaaa je dacht het even! Nog geen 10 minuten later zat ik aan een Duveltje te nippen terwijl ik mijn sleutels aan mijn zojuist verworven nieuwe sleutelhanger zat te frunniken. Maar mijn aandacht ging bovenal uit naar het Duvelmeisje. Oh wat een vrouw. Mijn huisgenote gaf te kennen dat zij het er ook wel op zou kunnen. Mijn huisgenote is kieskeurig en naar eigen zeggen hetero. (...)"
Mijn telefoon, of beter gezegd de tijdelijke afwezigheid van dat ding, heeft ook nog centraal gestaan. Mijn leentoestel kon echt, maar dan ook echt niks. Dat was nog eens een aparte gewaarwording, getuige het onderstaande stukje:
"(...) En toch heeft het wel iets. Als ik mijn huis verlaat en de stad in loop, kijk ik ineens over straat. En dan zie ik dat de wereld toch heel wat meer te bieden heeft dan het scherm van mijn telefoontoestel. Lopend door de stad zag ik de zon. Ik zag de mensen om me heen. Ik kon een glimlach niet onderdrukken, en spontaan lachten mensen terug. Mooie mensen. Mooie vrouwen zelfs. Helaas waren hun moeders, vaders en vriendjes er ook bij. Maar dat ene clubje vriendinnen zal me wel bij blijven.
Ik had er graag een foto van gemaakt. Maar mijn leentoestel heeft geen camera…."
En dan was er natuurlijk nog het WK. In drie blogs kon ik nog net mijn WK-gevoel samenvatten. Van hoop en vreugde tot het verdriet van de finale en het zwarte gat erna:
"(...) Wat er in Zuid Afrika de laatste 6 wedstrijden is gebeurd, is magische, nieuwe geschiedenis. Zondag spelen we tegen een nieuwe tegenstander. Nederland en Spanje troffen elkaar nog nooit op een eindtoernooi. We hoeven niet eens te kijken naar de statistieken. Een nieuw, steengoed Oranje tegen de regerend Europees kampioen, een mooiere affiche kan ik me niet eens voorstellen. We moeten genieten van het feit dat Oranje zondag de finale speelt. (...)"
"(...) Ik zet niet alleen mijn (voetbal)club principes opzij, maar ook die als het gaat om tatoeages. Nooit, maar dan ook nooit, heb ik gedacht mijn lichaam als schilderdoek te laten gebruiken.
Maar: wint Oranje de wereldtitel, dan laat ik het logo van de KNVB met een ster op mijn lichaam vastleggen. Ik vraag me af of ik dat ooit voor mijn club zou laten doen. (...)"
"(...) Na elk WK of EK heb ik altijd gedurende een paar dagen een post-toernooi dip. Het is net als met Carnaval, je leeft maandenlang ergens naartoe, de tijd vliegt en van het ene op het andere moment is het voorbij. Ineens de leegte, een zwart gat. Je dagvulling wordt weer teruggedraaid naar het normale. Met de afsluiting van het WK gisteravond zal mijn post-toernooi dip wel even wat langer aanhouden dan een paar dagen, ben ik bang.
(...)
De generatie van mijn ouders had het mooiste voetbal, de schwalbe van Hölzenbein, de oerlelijke goal van Gerd Müller en vier jaar daarna de bal op de paal van Rensenbrink. Mijn generatie mocht 12 jaar geleden al wennen door het penaltysyndroom tegen Brazilië en heeft nu de misser van Arjen Robben en foutieve beslissing van de toch al belabberde scheidsrechter Webb.
Nooit eerder heb ik het mee mogen maken dat Nederland een WK finale speelde. Daarom snapte ik het trauma van de vorige generatie niet zo. Nu wel. En dat gaat zeker tot aan de volgende WK finale waarin Oranje mag spelen duren.
Misschien wel weer 32 jaar."
2010 was het jaar van het WK waarin Oranje wéér net geen wereldkampioen werd. Oh ja, en van Oh Oh Cherso. Maar als ik uit die laatste blog nog iets ga citeren had ik net zo goed mijn Hyves-account aan kunnen houden. Want dat is zó 2010...
Haha, leuke compilatie van je Hyvesblogs. Je schrijft lekker weg jij. Enne... welkom op blogspot. Loop hier zelf ook al even rond. Check www.anjajaaah.blogspot.com and be my guest.
BeantwoordenVerwijderen