"Your drink sir" hoor ik een vrouwenstem achter me zeggen. Met moeite kom ik overeind, ik lag net languit te verdwalen in een Voetbal International, als de zongebruinde bikini-dragende serveerster me mijn drankje komt brengen. Lekker, beetje verkoeling op deze luie, veel te hete strandvakantie is van harte welkom.
Terwijl ik aan het rietje van mijn tropische drankje lurk kan ik de drang om over de leuning van mijn strandstoel achterom te kijken niet onderdrukken. "Goede billen" hoor ik mezelf hardop denken. Ze draait zich om en knipoogt. Toch gok ik dat ze me niet verstaan heeft, zoveel Nederlanders zijn er hier niet in dit verre oord, laat staan aan het werk. "Nog niet eens zo gek om in je eentje op vakantie te zijn" denk ik bij mezelf. Terwijl ik "dat varkentje laten we straks wel knorren", in mezelf grinnik, verleg ik mijn aandacht terug naar m'n leesvoer. Ik zat net in een interessant stuk. Maar niet interessant genoeg om in deze hitte weg te dommelen en m'n ogen twee alinea's verder even wat rust te gunnen.
Opeens word ik opgeschrikt door het geluid van een cirkelzaag, gevolgd door wat harde klappen met een hamer. "Wat gebeurt hier nou weer", hoor ik mezelf hardop denken terwijl ik in een keer rechtop in mijn bed zit. Voordat ik er erg in heb schalt de welbekende uitspraak "HEEEE, HOU EVEN OP DAARMEE, ER ZIJN NOG MENSEN DIE WÉL WAKKER MOETEN WORDEN!" door mijn kamer. Het is zaterdagochtend, kwart over 8. Een paar bouwvakkers zijn bij de achterburen flink wat lawaai aan het maken. Oh arbeiders, ik word er helemaal ziek van.
Door dit geweld valt niet heen te slapen. Laat staan dat ik nog terug kan keren naar mijn vakantie-adres. Ik voel aan alles dat nog net iets langer uitslapen voor mijn lichaam geen gek idee zou zijn, maar het wordt me simpelweg onmogelijk gemaakt. Zwaar geirriteerd geef ik de strijd op en trek mijn gordijnen open. Daar sta ik dan, in mijn onderbroek, oog in oog met mijn kwelgeesten. Hard werkende mannen die hun zaterdagochtend nuttiger besteden dan ik. Helaas staan ze zo'n zeven meter van mijn raam af, te ver om overheen te pissen.
Twee koppen koffie en een veel te hete douche later ga ik maar even de stad in. Er moet weer geld in de parkeermeter gegooid worden. Handig dingetje zo'n avondvergunning. Doordeweeks welteverstaan, op zaterdag overdag moet ik wél gewoon de volle mep betalen. Volgend weekend toch maar iets plannen waardoor ik de stad moet verlaten. Als ik dan toch geld moet uitgeven, dan maar aan leuke dingen.
Eerst naar de bank, mijn chipknip heeft natuurlijk niet voldoende saldo en vooruitdenken is nou niet bepaald een van mijn gaves. Door de wandeling word ik al heel wat wakkerder en scherper. Zo scherp dat het me gelijk opvalt dat een vrouw die bij de bank staat de pinnen, een leren broek aan heeft. Niks mis mee, maar deze dame is 70+ en draagt er ook nog eens een roze jas bij. Ik snap best dat je er alles aan doet om je jong te voelen, maar je kan te ver gaan. Hou toch eens op daarmee.
Na een rondje parkeerplaats loop ik terug naar huis. Een van mijn kwelgeesten loopt me tegemoet, met twee houten balken in zijn handen. Even krijg ik de neiging om de man aan te spreken op het feit dat hij mijn vakantie verstoord, nee abrupt afgebroken heeft. Maar de man ziet er uit alsof hij me met één hand een enkeltje dromenland voor langere tijd kan bezorgen. En dan heeft hij ook nog twee forse stukken hout in zijn handen, die komen helemaal hard aan. Wijselijk, of laf, maar net hoe je het wil noemen, houd ik mijn lippen strak op elkaar.
Eenmaal thuis werp ik een blik op mijn bed. Ik zou nog wel een drankje lusten...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten